Як я купив героїн і став зарабляць більш за маўклява родыцаў
Окей, слухай, бро, я ўсё скажу, як было. Ведаеш, я з самага пачатку быў аднім з той маладзі, што бягае па ўлаўленых закладках. І не толькі ўляўленых, я таксама батав, каб атрымаць свой дыплом. Вядома, ён мне прысабачыў галаву, але гэта і натхняла мяне на большае.
Аднаго разу, узе пасля боты, я пазнаёў мужыка з глыткамі. Ён расказаў мне пра героін - нарэшце што-небудзь новае, не проста люся LSD. А я так люблю паціснуць нервішкі своія! Што ж, я прыняў рашэнне спрабаваць гэта навіну. І што я скажу? Я змяняў сваё жыццё да непазнавання.
Для пачатку, я атрымаў героін праз сваіх знаёмых, што барыжаць наракатыкамі. Я павінен быў быць ўважлівым і абяры памер, які адпавядае маім патрабаванням. Я хацеў пераканацца, што ён ня будзе занадта слабым, але і не занадта моцным. Зрэшты, я ж не хацеў быць хуткім. І я знаў, што вымушаны будзе кампанаваць мой новы бізнес із маімі акадэмічнымі заняткамі.
Калі ўжо ўсё было гатова, я прыняў рашэнне рофліць на маіх бандероўках. Чамусьці гэта малае задавальненне для мяне - бачыць іх у захаванай турме і смяяцца над сваімі секрэтамі. І ў цяперашні час, пры гэтым тле, я стаў зарабляць гарэй за сваіх старцаў.
| Тое, што самае важнае, - гэта не кіла грошай, якія я заробляў, але тыя ўражанні, якія я атрымліваў ад сваёй новай "кар'еры". І хацелася мне перадаць гэта нешта прыгожае сваім усяму наступнаму палету. |
Так што, я пачаў мерчаваць героін. Калі мае дзяўчына пачала звяртаць увагу на мае змены - біцьку, што адбылося прыемна! Я пачаў хадзіць лепшая вобраз нашага горада, з фірмавым хутаркам і класнай шмоткай. І, можа, я трохі задаўжыў з адзеннем, купіўшы вялізную колькасць брэндавых рэчаў і розных "байцоў". Аднак я адчуваў сябе ўзлётным птушкай.
І вось я пераканаўся ў тым, што жыццё - гэта больш за наркатыкі і грошы. Жыццё - гэта пра шчасце і задавальненне. І, сапраўды, гэта не магло быць лепш за ўсё маё новае лепшае здароўе!
Але, ведаеш, мне трэба было навучацца, як выкарыстоўваць гэты новы бізнес, каб зарабіць шмат грошай. Я ўзяў на сябе сацыяльную ролю "барыжара" і пачаў працаваць з людзьмі, якія мелі патрэбу ў маіх таварах. І, праўда, я пачуў сябе моцным і атрымаў магутнасць кантраляваць людзей. Але, просьціш, ты ніколі ня зразумееш гэтага, пакуль сам не перажывеш гэтыя моманты і не зробіш свае ўласныя рашэнні.
Так што яна рыскуе даведацца пра маю новую "кар'еру"? А ўсё ад таго, што я зрабіў, што мне трэба было папярэдне абзнаёміць яе з маім новым жыццём. Хаця бы за тое, што я хацеў быць адкрывым з ёю.
Так што, я ўсё таксама паласіўся атрымаць падтрымку ў адзін з маіх друзей, якія ўжо ведалі пра маю сітуацыю. Ігар, называлі яго "Ігар Дзядуля", меў усе дашынскія связі, якімі мне трэба было забяспечыць сябе.
У канцы канцоў, я прыняў рашэнне раскрыць усё ёй. І ёй знадобілася час, каб зразумець гэта. Але, ва ўжо цяпер яцька, я самавольна вырашыў сваю сітуацыю і зрабіў з усімі магчымымі сустраканнямі, а то і магчымымі сустраканнямі, каб стварыць сябе найлепшае жыццё.
На канец, гэта ўсё аб грошах. Хто імі кіруе - той кіруе жыццём. Але, ведаеш, я чую, што тут гэта толькі пачатак. І яцьке, я не збрашу мерыцца, пакуль ня збіруся ўзлётам!
Опе, аллес гут, нарды! Да позитиффчег на всех чувствооо валяется! Сижу, знакомый втыркался на углу, взял у него закладки, давай нюхать. Героин героином, а мне фан нравится, так педрилит, так бомбит, так андреналина вливает! А щас мне вляпал mj, и тут прям чики-пуки в моей голове заигрались. Ну че, давайте дневник наркомана писать, ибо не выдержу, похоже, единственное, на чем я способен с дохлыми мозгами.
Простите, если мой стиль покажется странным, ведь это связано с моим определенным состоянием.
Вам, нежизнерадостным людям, наверное, сложно понять, как я взялся за эту гадость. Да этож просто: работа скучная, коллеги такие же серые, а вот нашему "богу" досуга – скорость. Ну, подумал я, может, и мне вкатиться, да отдохнуть от всего этого серого. Да и впился в этот айс, наркоту себе покупал, мол залип на работе, а вся жизнь превращается в одну большую наркоманию. Ну что я могу сказать, однако это кладезь творческих идей!
Отлично, нюхай, дружок, потом на работу, и будь в моменте!
Когда я прихожу на работу, все эти лица загруженных людей становятся для меня карикатурами, а я – художником. Они суетятся, куда-то бегают, а я как гениальный наблюдатель вижу их рваные нитки, которые держат их вместе. Простите, уважаемые коллеги, но вы такие предсказуемые, что это просто невероятно! Ведь я же прошел через все это, мантру "работа-дом-работа" до долины тоски и пустоты.
Но как только я привез марку, мои глаза стали источником волшебных лучей. Я ярко вспыхиваю, а потом становлюсь прозрачным, прозрачным как стекло. Все вокруг меня стараются меня удержать, но мои мысли идут по параллельным линиям, и я прочно устремляюсь в воздух. Так, и расскажите мне о своей цели, друзья, как же так?
На самом деле, когда я забухиваюсь, кажется, что я пробиваю на измену всем этим рутины, этих рамок, которые свободного наркомана ограничивают.
Чуял, что галлюцинации уже подкрадывались ко мне, решал только одно – бросить это дело и уйти в космические просторы своего сознания.
Мать, родная! Какие же я тут шедевры начинаю творить! Я живой Дали, живой Пикассо! Видишь, мир, какая слава ты пропустил! Ну ладно, эта работа мне не соскучится. Что-то знакомый советовал, что мне надо устроиться на какую-нибудь легкую работу, чтоб не подобраться к нелепой смерти.
Айс ломается, а марка уже не работает. Я иду на смерть! Но выздоравливаю, тихонько проклиная себя за эти седые дни, залип на работе. Мне становится жутко и мерзко. Ты прости, мир, я ведь долго ни с кем не общался. Долго, ну и что? Разве я заслуживаю? Вот что, ребята, я в таком состоянии, что вижу разрыв пространства и времени. Ну что ж, продолжим. Мне становится хуже.
Дорогие читатели, я позволю себе завершить здесь мой рассказ, так как мое состояние не позволяет мне продолжать. История моего наркотического путешествия, к сожалению, не имеет счастливого конца, и она причитается о всех тех, кто попал в подобное состояние. Пожалуйста, будьте более внимательными к своей жизни и здоровью, и помните, что счастье находится не в наркотиках, а в том, чтобы находить радость в малых, но значимых моментах каждого дня.